ضرورت همدلی و کمک مومنانه در آستانه ماه مبارک رمضان

آنچه در ادامه می خوانید فراخوان آیت الله علی اکبر رشاد برای همدلی و کمک مومنانه در آستانه ماه مبارک رمضان می باشد که در ابتدای درس خارج فقه ایشان مطرح شده است:

وَ قَالَ (علیه السلام) لِکُمَیْلِ بْنِ زِیَادٍ النَّخَعِیِّ: یَا کُمَیْلُ مُرْ أَهْلَکَ أَنْ یَرُوحُوا فِی کَسْبِ الْمَکَارِمِ، وَ یُدْلِجُوا فِی حَاجَهِ مَنْ هُوَ نَائِمٌ؛ فَوَالَّذِی وَسِعَ سَمْعُهُ الْأَصْوَاتَ، مَا مِنْ أَحَدٍ أَوْدَعَ قَلْباً سُرُوراً إِلَّا وَ خَلَقَ اللَّهُ لَهُ مِنْ ذَلِکَ السُّرُورِ لُطْفاً، فَإِذَا نَزَلَتْ بِهِ نَائِبَهٌ جَرَى إِلَیْهَا کَالْمَاءِ فِی انْحِدَارِهِ حَتَّى یَطْرُدَهَا عَنْهُ، کَمَا تُطْرَدُ غَرِیبَهُ الْإِبِلِ (نهج‌البلاغه، حکمت ۲۵۷).

از جمله کلمات قصار امیرعدالت و امام حکمت، حضرت علی (ع)، این قطعه است که خطاب به کمیل بن زیاد فرموده است. دو مطلب بسیار مهم و ارزشمندی را در این قطعه، ایشان به کمیل فرموده اند: اول اینکه، خانواده و خاندانت را – می تواند اهل به اعتبار دیگری مثلا، همشهری بودن، هم میهن بودن، همکار بودن اطلاق شود- امر کن و ترغیب کن به اینکه به سمت کسب مکارم اخلاق بروند. یعنی توی کمیل که خودساخته ای و قلب را از رذایل پرداخته ای به فکر اهل خودت باش و ترغیب و تشویق کن به سمت کسب کرامتها و بزرگواری های خلقی و نفسانی و روحانی. و دومین مطلب عمیق و دقیق اینکه، اهلت را به تشویق کن که شب هنگام و در لحظات تاریکی شب و آن زمانی که دیگران خوابند، به دنبال حل مشکلات همانهایی که خفته اند بروند. زمانی که مردم خواب هستند و غافل، هنر آن است که اهل تو که به کمالاتی آراسته اند در چنین ساعاتی به دنبال حل معضلات و مشکل مردم بروند و به کار و شئون آنها بپردازند و به رفع مشکلاتشان اقدام کنند که شب هنگام که همه در سکوت و سکون هستند اینها در آنجا تلاش کنند. در جایی که هیچ صدا و آوایی نیست کار کنند تا کسی به آنها توجه نکرده و لذا قصد ریا و خودنمایی نداشته باشند.

سخنرانی آیت الله رشاد در ابتدای سال 1400 خطاب به طلاب تهران

در همین سکوت کار کردن ارزش دارد. با آنکه کار در این لحظات بی‌صداست و کسی مطلع نیست و بازتابی ندارد اما، فَوَالَّذِی وَسِعَ سَمْعُهُ الْأَصْوَاتَ، قسم به آنکه صداها را می شنوند و حتی صداهای بی‌صدایی که از نیات انسانها برمی خیزد. که نشانه مسلم و مسلمان بودن، روایت منسوب به پیامبر گرامی(ص)، مَن اَصبَحَ وَ لَم یَهتَمَّ بِاُمورِ المُسلِمینَ فَلَیسَ منی؛ خدایی که کارهای غیرعلم را می شنود مَا مِنْ أَحَدٍ أَوْدَعَ قَلْباً سُرُوراً إِلَّا وَ خَلَقَ اللَّهُ لَهُ مِنْ ذَلِکَ السُّرُورِ لُطْفاً، به خداوند سوگند که کسی نیست که شادمانی را وارد قلب اندوهگینی کرده باشد مگر اینکه خداوند متعال سرور ماندگار و عمیقی را به صورت لطفی در آن فرد وارد و نازل کرده است. و در ادامه دارند که این خدمت بی‌صدا، ثواب و پاداش بی‌صدا هم دارد و حال به تعبیری چه زمانی صدایش در می آید؟ فَإِذَا نَزَلَتْ بِهِ نَائِبَهٌ، اگر معضل و مشکلی به فرد خدمتگذار وارد شود، خداوند پاداشش را به سیلی تبدیل می کند که به مشکلات حمله‌ور می شوند که گویی شتری غریبی به سمت آب و خیمه ای حرکت می کند و دقع می شود، بلا نیز دفع می‌شود. این خدمات در قابل سیل روانی در مقابله با بلاهای متوجه شده به این فرد، نقش آفرینی کرده و دفع بلا می کند. وقتی شبانگاهان و بی‌سروصدا به سراغ مستمندان رفتی و درد دردمندان را کاهش دادی خدای متعال هم در زمانی که تو مبتلا هستی به شکل سیل‌آسا به مدد و به داد تو می‌رسد.
در آستانه ماه مبارک رمضان هستیم و شرایط کرونایی و گرانی‌هایی که بی‌داد می کنند. ضعف مدیریت و بی‌تدبیری نیز معضلات و مشکلات مردم را مضاف کرده است که همین علت چندبرابری نسبت به تحریمها دارد. بهرحال مردم بسیار در مضیقه هستند. اگر بعضی از ما به حدی تامین هستیم و درآمد مناسبی داریم و امکانات به حد کافی است بدانیم که برای برخی شرایط در حد تنگنا و دیوار به دیوار قحطی است و واقعا در روزگاران قدیم چنین بلایا یا بیماری‌هایی اگر در جامعه ای پدید می آید به قحطی منتهی می شد و اکنون نیز فاصله ای با قحطی نداریم و تنها تفاوت آن این است که چون دسترسی‌ها زیاد شده عده کمی درگیر شده اند و واقعیت این است که آحادی از جامعه ما قحطی‌زده هستند و همین که نمی توانند اقل ضرور زندگی را تامین کند به معنای قحطی است.

بنده همین جا به عنوان یک طلبه تقاضامندم که افراد دارای اهتمام از مستمندان و نیازمندان دستگیری کنند چه اینکه بسیاری از اینها اهل صیام و قیام‌ هستند و بتوانند با کمی آسودگی خاطر وارد میهمانی خدا بشوند و نماز و روزه‌شان را بیگیرند. فعل بی‌صدای ما را خداوند خواهد شنید. بنده به تمام کسانی که صدای من به آنها می رسد عرض می کنم که متمکنین به داد غیرمتمکنین برسند.