حجت الاسلام والمسلمین محمدهادی رحیمی صادق در گفتگو با خبرنگار خبرگزاری «حوزه» در تهران، با بیان این که باید نگاه محدود و تک بعدی از ماه مبارک رمضان را به یک نگاه جامع تبدیل کنیم، اظهار داشت: تلقی برخی از ماه مبارک این است که ماه رمضان، صرفاً ماه خودسازی، عبادت فردی، ماه به گوشه ای خزیدن، نخوردن و نیاشامیدن است! در حالی که باید نگاه های جدی تری نسبت به ماه رمضان و فلسفه روزه وجود داشته باشد.

وی ادامه داد: ماه رمضان و روزه داری، فرصت گذر از خود و نگاه به دیگران است. گذشتن از خود بینی و توجه به دیگران یکی از فلسفه های روزه داری است. در روایات هم ذکر شده که گرسنگی و تشنگی در ماه رمضان یادآور گرسنگی و تشنگی در روز قیامت است، یعنی روزه داری یک نگاه اخروی هم دارد. همچنین یادآور گرسنگان، ضعیفان و مستمندان جامعه است و انسان را متوجه می سازد که نسبت به آنان مسئولیت اجتماعی دارد.

مدیر حوزه علمیه تهران اظهار کرد: روزه فرصت خوبی برای تقویت اراده است و تمرین «ما می توانیم»؛ چطور می توانم ساعت های متمادی به خاطر خداوند متعال از حلال ها بگذرم و تشنگی و گرسنگی را تحمل کنم پس می توانم در صحنه های دیگر هم حضوری فعال و اثرگزار داشته باشم.

وی افزود: روزه داری می تواند نتایج اجتماعی برای ما داشته باشد به عبارت دیگر یکی از اهرم های تحقق اقتصاد مقاومتی روزه است. همچنین روزه یک عبادت اجتماعی و جمعی است و بزرگترین همایش بشری است و بیش از یک میلیارد مسلمان در این همایش عبادی حضور دارند.

حجت الاسلام والمسلمین رحیمی صادق با اشاره به معرفی آخرین جمعه ماه رمضان به عنوان روز قدس از طرف امام خمینی(ره)، اظهار داشت: امام خمینی در ماه رمضان که همه مسلمانان در یک همایش عظیم عبادی حضور دارند، توانستند با استفاده از این فرصت همه را متوجه دفاع از مردم مظلوم فلسطین نموده و با اعلام جمعه آخر ماه رمضان به عنوان روز قدس زمینه اتحاد و انسجام مسلمانان را فراهم سازند.

وی در ادامه با اشاره به شهادت امیرالمومنین علی(ع) در ایام ماه رمضان و لیالی قدر، گفت: حضرت زاهد ترین انسان روی زمین بعد از وجود نازنین پیامبر(ص) بودند و در نهج البلاغه هم تاکید دارند که زهدی که من داشتم شما توان انجام دادن آن را ندارید، اما تا می توانیم باید تلاش کنیم علی گونه زندگی کنیم و پیرو سیره امام باشیم.

مدیر حوزه علمیه تهران بیان داشت: امیرالمومنین(ع) نسبت به کوچکترین ظلمی حساس بودند و برنمی تابیدند که کوچکترین ظلمی به کسی وارد شود. بنابراین کسانی که مدعی پیروی سیره حضرت هستند چگونه می توانند در برابر این همه ظلم و جنایت علیه مردم یمن و فسلطین سکوت کنند؟